Yunus Emre – Ey Dost Senin Aşkın Odu

Yunus Emre – Ey Dost Senin Aşkın Odu Şiiri

Ey dost senin aşkın odu,
Ciğerim pâre baş gelir.
Aşkından yanar yüreğim,
Yandığım bana hoş gelir.

Aşkın oduna yandığım,
Ağlamak oldu güldüğüm.
Dost sana zârı kıldığım,
Münkirlere savaş gelir.

Söyler isem sözüm savaş,
Söylemezsem ciğerim baş.
Cihan doludurur kallâş,
Her birinden bir taş gelir.

Gör nice taşlar atılır,
Dost için başlar tutulur.
Gelir gönüle batılır,
Hâlimize haldaş gelir.

Bizim hâlimizden bilen,
Kimdir aşka münkir olan?
Bizim sevdiğimiz Hak’tır,
Bu halka göz ü kaş gelir.

Nice nice salâtinler,
Zebûn olur aşk elinde.
Her kim bu yola düşerse,
O bu yola yavaş gelir.

Erenler buna kalmadı,
Vardı yoluna durmadı.
Hakk’ı gerçek sevenlere,
Cümle âlem kardaş gelir.

Miskin Yunus bil özünü,
Dosta açıp şu gözünü.
Hangi burctan bakar isen,
O sultana güneş gelir.

Yunus Emre (k.s)

Lügat:

pâre: parça. tane, adet.
od: ateş, edebiyatta/tasavvufta aşk ateşi olarak da kullanılır.
zar eylemek: ağlayıp inlemek.
münkir: inkar eden, gerçeği yalanlayan. reddeden, kabul ve îtiraf etmeyen kimse. islâm dînindeki îman esaslarını inkâr eden, inanmayan (kimse), îmansız, inkârcı.
kallaş: sözünde durmaz, iki yüzlü, dönek, hîlekâr (kimse).
haldaş: derdine, hâline ortak, dert ortağı.
salâtin: sultanlar, padişahlar.
zebûn: güçsüz, arık, zayıf. güçsüz bırakmak.
burc: belli bir şekil ve surete benzeyen sabit yıldız kümesi. kale, yüksek bina.

Yunus Emre – Ey Dost Senin Aşkın Odu Şiiri
Divân-ı Muhabbet
Yunus Emre Divânı
Yunus Emre Şiirleri