Yunus Emre – Ben Dost ile Dost Olmuşum

Yunus Emre – Ben Dost ile Dost Olmuşum Şiiri

Ben dost île dost olmuşum,
Kimseler dost olmaz bana.
Münkirler bakıp gülüşür,
Selâm dahi vermez bana.

Ben dost ile dost olayım,
Canımı feda kılayım.
Ölmezden evvel öleyim,
Dünya bâki kalmaz bana.

Terk eyledim cümle işi,
Hak yoluna kodum başı.
Dost yüzünü göreliden,
Sabr-ü karar olmaz bana.

Ben âşık-ı bîçâreyim,
Baştan ayağa yareyim.
Ben bir deli dîvâneyim,
Akıl da yâr olmaz bana.

Aşk odu yaktı canımı,
Kimseler bilmez halimi.
Seçemem soldan sağımı,
Garet-ü âr olmaz bana.

Sanmanız beni deliyim,
Dost bahçesi bülbülüyüm.
Mevlâ’nın kemter kuluyum,
Kimse bahâ vermez bana.

Ey bîçâre âşık kimden,
Korkar senin canın acep?
Korktuğun da dost olacak,
Hayf ile kâr olmaz bana.

Bülbül oluban öterim,
Dâyim oturup ağlarım.
Dahi kime yalvarayım?
Hemen derman sensin bana.

Bülbül oluban öterim,
Dost bahçesinde biterim.
Gül alırım, gül satarım,
Bağ-u bağban olmaz bana.

Miskin Yunus nice diyem,
Fâni cihanı terk edem.
Yana yana Hakk’a gidem,
Perde hicap olmaz bana.

Yunus Emre (k.s)

Lügat

münkir: inkâr eden, kabul etmeyen, inanmayan.
biçare: çaresiz.
od: ateş.
kemter: değersiz, itibarsız, daha aşağı.
hayf: yazık, eyvah, heyhat; haksızlık, zulüm.
bağban: bahçıvan, bağcı, bahçe bekçisi.
hicap: utanma, perde, ar.

Yunus Emre – Ben Dost ile Dost Olmuşum Şiiri
Yunus Emre Şiirleri
Divân-ı Muhabbet
Yunus Emre Divânı