Yunus Emre – Vay Ölüm Elinden

Yunus Emre – Vay Ölüm Elinden şiiri

Anıcak korkar canım,
Vay vay ölüm elinden.
Titrer sünük-ü tenim,
Vay vay ölûm elinden.

Ev komadı girmedik,
Yer komadı yarmadık.
Bunculayın görmedik,
Vay vay ölüm elînden.

Ey atalar, analar,
Ağusuna kanalar.
Oğul diye yanalar,
Vay vay ölüm elînden.

Anc’analar buzular,
Göğüsleri sızılar.
Gider körpe kuzular,
Vay vay ölüm elînden.

Gel Yunus’um, gel şimdi,
Gözün yaşın sil şimdi.
Benim bağrım del şimdi,
Vay vay ölüm elînden.

Yunus Emre (k.s)

Lügat:

anıcak: anınca.
sünük: kemik, sünük-i ten: vücut kemiği.
bunculayın: bu kadar, bu miktarda.
ağu: zehir, çocuk ağlaması.
körpe: çok genç, dalından yeni koparılmış, tazeliği üstünde, daha büyümemiş (bitki).

Yunus Emre – Vay Ölüm Elinden şiiri
Yunus Emre Şiirleri
Divan-ı Muhabbet