Yunus Emre – Şeyhimin İlleri

Yunus Emre – Şeyhimin İlleri
sözleri

Şu benim şeyhimi görmeğe kim gelir?
Zevk ile sefalar sürmeğe kim gelir?

Şeyhimin illeri, uzaktır yolları,
Açılmış gülleri dermeğe kim gelir?

Şeyhimin özünü, severim sözünü,
O mübarek yüzünü, görmeğe kim gelir?

Şeyhimin ilini, sorarım evini,
O sebepli elini öpmeğe kim gelir?

Şeyhimin ilinde, asası elinde,
Şeyhimin yolunda, ölmeğe kim gelir?

Aht ile vefalar, zevk ile safalar,
Bu yolda cefalar çekmeğe kim gelir?

Şeyhimim şem’ine bu canım pervane,
Saladır aşıklara, yanmağa kim gelir?

Hak için malını, hep vere varını,
Aşk için arını, atmağa kim gelir?

Şehidin donunu, yumazlar kanını,
Dost için canını vermeğe kim gelir?

Ah ile göz yaşı, Yunus’un haldaşı,
Zehr ile pişen aşı, yemeğe kim gelir?

Yunus Emre (k.s)

Lügat:

aht: söz, söz verme, antlaşma
şem: mum.
don: elbise, kıyafet.
yummak: yıkamak.

Yunus Emre – Şeyhimin İlleri
Yunus Emre Şiirleri
Divan-ı Muhabbet