Hâce Ahmed Yesevî – Cemâlini Görür müyüm?

Hâce Ahmed Yesevî – Cemâlini Görür müyüm? Şiiri

“Kul Hûvallâh, sübhânallâh”ı vird eylesem
Bir ve Var’ım cemâlini görür müyüm?
Baştan ayağa hasretinde feryâd eylesem,
Bir ve Var’ım, cemâlini görür müyüm?

Elli birde çöller gezip otlar yedim;
Dağlara çıkıp, tâat kılıp gözümü oydum;
Cemâlini göremedim, cândan doydum;
Bir ve Var’ım, Cemâlini görür müyüm?

Elli iki yaşta geçtim ev-barktan,
Ev-barkım ne demek, belki Cândan;
Baştan geçtim, Cândan geçtim, hem imândan,
Bir ve Var’ım, cemâlini görür müyüm?

Elli üçte vahdet şarâbından nasîb eyledi,
Yoldan azan günâhkâr idim, yola saldı;
“Allah” dedim, “Lebbeyk!” diyerek elimi aldı,
Bir ve Var’ım, Cemâlini görür müyüm?

Elli dörtte bedenlerimi ağlar eyledim,
Mârifetin meydânında gezindim,
İsmâil gibi azîz cânımı kurbân eyledim,
Bir ve Var’ım, Cemâlini görür müyüm?

Elli beşte cemâl için dilenci oldum,
Kavruldum, yandım, gül gibi tâ ki yok oldum,
Allah’a hamdolsun cemâl arayıp edâ oldum,
Bir ve Var’ım, cemâlini görür müyüm?

Elli altı yaşa ulaştı dertli başım,
Tevbe eyledim, akar mı ki gözden yaşım;
Erenlerden nasîb almadan taş gönülüm,
Bir ve Var’ım, cemâlini görür müyüm?

Elli yedi yaşta ömrüm yel gibi geçti,
Ey dostlar, amelsizim, başım kurudu,
Allah’a hamd olsun, pîr-i kâmil elimi tuttu,
Bir ve Var’ım, cemâlini görür müyüm?

Elli sekiz yaşa girdim, ben habersiz,
Kahhâr Melik’im nefsimi eyle zir ü zeber,
Himmet versen, kötü nefsime vursam teber,
Bir ve Var’ım, Cemâlini görür müyüm?

Elli dokuz yaşa ulaştım, feryâd ve fîgân,
Cân verirken cânânımı akla, getirmedim.
Ne yüz ile sana söyleyeyim, eyle âzâd,
Bir ve Var’ım, cemâlini görür müyüm?

Gözümü yumup tâ açınca erişti altmış,
Bel bağlayıp ben eylemedim bir iyi iş;
Gece gündüz gamsız yürüdüm ben, yaz ve kış;
Bir ve Var’ım, Cemâlini görür müyüm?

Altmış birde pişmânım günâhımdan
Ey dostlar, çok korkuyorum İlâh’ımdan;
Cândan geçip kurtuluş dileyim Allah’ımdan
Bir ve Var’ım, cemâlini görür müyüm?

Altmış iki yaşta Allah ışık saldı,
Baştan ayağa gafletlerim yok eyledi,
Cânım, gönlüm, aklım, şuûrum “Allah!” dedi
Bir ve Var’ım, cemâlini görür müyüm?

Altmış üçte çağrı geldi; “Kul yere gir!,
Hem cânınım, cânânınım, cânını ver,
Hû kılıcını ele alıp nefsini kır…”
Bir ve Var’ım, Cemâlini görür müyüm?

Kul Hoca Ahmed, nefsi teptim, nefsi teptim,
Ondan sonra cânânımı arayıp buldum;
Ölmeden önce cân vermenin derdini çektim,
Bir ve Var’ım, cemâlini görür müyüm?

Hâce Ahmed Yesevî – Cemâlini Görür müyüm? Şiiri
7. Hikmet, Divân-ı Hikmet
Divân-ı Muhabbet
Hâce Ahmed Yesevî Şiirleri