Yunus Emre - Bencileyn Gören Kişi Şiiri

Yunus Emre – Bencileyn Gören Kişi Şiiri

Bencileyin gören kişi,
Ben sevdiğimin yüzünü.
Deli olup dağa düşer,
Yavı kılar kend’özünü.

Ben nicesi diyebilsem,
Cemali tertibin onun.
Kim can dudağıdır tadam,
Onun kılıcı tuzunu.

Her nereye varır ise,
O şirin huylu dilberim.
Yetmiş iki millete o,
Geçirir türlü nazını.

Kişi neyi sever ise,
Dilinde sözü o olur.
Keksiz söyleyesim gelir,
Daima onun sözünü.

Kişi kendi keki ile,
Dosta lâyık olmaz imiş.
Mahabbet burcunda o kor,
Âşıkların yıldızını.

Dertsizlere benim sözüm,
Benzer kaya yankısına.
Haldaşı bilir kişinin,
Gönlünde gizli râzını.

Bu Yunus’un gördüğünü,
Eğer Zühre göre idi.
Çalgıyı elden bırakıp,
Unutur idi sâzını.

Yunus Emre (k.s)

bencileyin: benim gibi; bence, bana göre
yavı: yitik, akılsız, sersem
kek: sürekli, aralıksız
raz: sır, gizli, saklı şey