Yunus Emre – Aşk ile Gelen Erenler

Yunus Emre – Aşk ile Gelen Erenler şiiri, Yunus Emre Divânı

Aşk ile gelen erenler,
İçer ağuyu nuş eder.
Taptuğa çıkmayan çaylar,
Deniz ile savaş eder.

Biz bu yoldan üşenmedik,
Erenlerden usanmadık.
Kimseyi yavuz sanmadık,
Her ne eder kolmaş eder.

Kolmaşa verdik sözünü,
Söz ile döğdük yüzünü.
Yaban canavarı gibi,
Belinler ondan şeş eder.

Bu sohbete gelmeyenler,
Hak nefesi almayanlar.
Sürün onu burdan gitsin,
Durur ise çok iş eder.

Cahildir manadan almaz,
Oturur kararı gelmez.
Öleceğini hiç bilmez,
Yüz bin yıllık teşviş eder.

Dağ ne kadar yüksek ise,
Yol onun üstünden aşar.
Yunus Emre’m yolsuzlara,
Yol gösterir ve hoş eder.

Yunus Emre (k.s)

Lügat:

ağu: zehir
nuş: içen, içici, içilecek şerbet, yudum
kolmaş: asılsız söz söyleyen, geveze, herzevekil
teşviş: karıştırma, bulandırma.

Yunus Emre – Aşk ile Gelen Erenler şiiri
Yunus Emre Şiirleri
Divân-ı Muhabbet